Երեխան լցնում է իր առաջ գունավոր մատիտներն ու սկսում նկարել: Նա ջանք չի խնայում, որպեսզի զարմացնի Ձեզ կամ էլ որևէ բան պատմի իր նկարի միջոցով: Իսկ Դուք երևի այն համարում եք հերթական խզմզոցն ու երեխային խորհուրդ տալիս մի ավելի կարևոր գործով զբաղվել (ճիշտ այնպես, ինչպես Անտուան դը Սենտ Էքզյուպերիին խորհուրդ տվեցին այլևս չնկարել փիղ կուլ տված օձ՝ ոչ ներսից, ոչ դրսից) կամ էլ լավագույն դեպքում նրան նոր թուղթ եք տալիս և նախորդը դեն նետում: Բայց եթե ուշադիր լինենք, կնկատենք, որ Ձեր երեխայի նկարը Ձեզ շատ ավելին կարող է պատմել, քան կենթադրեիք: Այն Ձեզ կպատմի այն ամենը, ինչ Ձեր երեխան չի կարող կամ էլ չի ցանկանում պատմել Ձեզ:

Եթե Դուք Ձեզ արդեն մեծահասակների աշխարհի պատվավոր անդամ եք համարում, երևի մոռացել եք, թե ինչպիսին էր աշխարհը այն ժամանակ, երբ Դուք  երեխա էիք: Այդ աշխարհում ոչ ոք իրեն չի ծանրաբեռնում հեքիաթային և իրական փաստերը սահմանազատելով, ոչ ոք չի կասկածում, որ Կառլսոնը ապրում է տանիքում ու վախեցնում այնտեղ բարձրացած գողերին, և որ Չեշիրյան կատուն էլ ժպտալ ու ուզածդ պահին անհետանալ է կարողանում: Երեխայի կյանքում իրական ընկերների  կամ մեծերի կողմից ուշադրության բացակայությունը հանգեցնում է նրան, որ երեխան սկսում է ընկեր փնտրել հենց այդ երևակայական աշխարհում: Այդ ընկերը միշտ նրա կողքին է և երբեք թույլ չի տալիս նրան տխրել ու ձանձրանալ, այնպես, ինչպես Կառլսոնն էր միշտ զվարճացնում Մանչուկին: