Արձակուրդ էր:
Վահեն ո՛չ քննություն ուներ, ո՛չ
ամառային հանձնարարություն: Նստել էր բազկաթոռին ու մտածում էր: Ախր, ի~նչ մտածելու ժամանակ է, իջիր բակ, վազվզիր` երևի կասեք դուք: Բայց
Վահեն տրամադրություն չուներ: Այսօր առավոտյան արթնացել էր ու հայտարարել, որ ինքը հոգնել է: Հոգնել է ամեն ինչից`
համակարգչային խաղերից, հեռուստացույցից: Հանկարծ չկարծեք, որ նա դասերին էր կարոտել. դասերի մասին լսել անգամ չէր ուզում: Ա~յ, թե մի
ռոբոտ լիներ, որ ամեն ինչ աներ…
Սկսեց երազել ու չնկատեց,
թե ինչպես քնեց: Տեսավ, որ ինքը պառկած է մեծ, փափուկ անկողնում, բարձերի
մեջ, շուրջը իր թիկնապահներն են, հսկում են, որ ոչ մի ճանճ չհամարձակվի
մոտենալ իրեն: Իսկ մի մեծ ռոբոտ` գոգնոցով ու սկուտեղը ձեռքին, մոտենում է իրեն: Նրա ծանր քայլերից հատակը դղրդում էր: Ռոբոտը մոտեցավ ու նստեց Վահեի մահճակալի վրա:
-Դուք իմ երազած ռոբո՞տն եք,- զարմացած, բայց մի քիչ ուրախացած հարցրեց Վահեն:
-Ռոբո՞տ, չես էլ ամաչում, ես քո մայրն եմ:
-Իմ մա՞յրը, դուք ինձ ի՞նչ մայր…
-Լռի՛ր և կեր, – այս ասելով` ռոբոտը մեծ բուտերբրոդը խցկեց Վահեի բերանը: Հետո այնքան կերակրեց Վահեին, որ վերջինս փուչիկի պես փքվեց:
-Խնդրում եմ, թույլ տվեք` մի քիչ համակարգչով խաղամ:
-Ի՞նչ համակարգիչ, ի՞նչ ես խոսում, կե՛ր…
-Այդ դեքպում գուցե ֆուտբո՞լ խաղամ…
-Լսել անգամ չեմ ուզում այդ մասին, կե՛ր…
Վահեն մտածեց, մտածեց ու ճարահատյալ ասաց.
-Հարգելի՛ ռոբոտ-մայրիկ, իսկ կարելի՞ է դաս սովորել:
-Քանի՞ անգամ ասեմ, որ ես ռոբոտ չեմ, իսկ դասերը միայն բթացնում են ուղեղդ, կե՛ր:
Վահեն անգործությանն էլ չդիմացավ ու սկսեց լաց լինել: Հետո հանկարծ գլխում մի փայլուն միտք ծագեց, վազեց խոհանոցում ճաշ եփող ռոբոտ-մայրիկի մոտ ու ասաց.
-Մա~մ, ինչո՞վ կարող եմ քեզ օգնել…
Ռոբոտը շրջվեց, հուզված նայեց Վահեին, սկսեց կամաց-կամաց սկսեց վերածվել իսկական մայրիկի, հետո այնպես գրկեց Վահեին, որ վերջինս կասկածեց, թե իրեն նորից ռոբոտն է գրկել: Հենց այդ պահին արթնացավ ու տեսավ սիրելի մայրիկին կողքին ու ամաչեց իր ծուլության համար: Այդ օրվանից Վահեն դարձավ իսկական ջենտլմեն, միշտ օգնում էր աղջիկներին ու մեծերին և լիարժեք վայելում արձակուրդը:
