Աշնանային անձրևոտ օրերին փոխարինեցին
ձմռան ցրտաշունչ օրերը: Մի գեղեցիկ առավոտ, երբ Լիլիթն արթնացավ, դուրս
նայեց լուսամուտից և զարմանքից ապշեց՝ շուրջն ամենուրեք ճերմակ էր, կարծես
նկարիչն իր վրձինը միայն սպիտակ ներկի մեջ էր թաթախել և ամենուրեք ներկել
ճերմակ փաթիլներ: Փաթիլներ, որոնք երկնքից ցած էին գլորվում և հալչում
բակում խաղացող մանկիկի շուրթերին:
Ձյան մի խոշոր փաթիլ այնպես էր փայլում,
կարծես երազ էր տեսնում. իբր ինքը փաթիլների թագուհին է և նրանցից
ամենագեղեցիկը, իսկ մնացած փաթիլները իր շռւրջ բոլորը պտտվելով գովերգում
են իրեն և խոսում նրա գեղեցկության մասին:
Սակայն փաթիլի երազը մոտեցավ ավարտին,
երբ մի փոքրիկ տղա մոտեցավ նրան, ձեռքի երկու ափով ուժգին սեղմեց, մի մեծ
ձնագնդիկ պատրաստեց և հարվածեց Լիլիթենց լուսամուտին՝ կարծես նրան էլ էր
կանչում բակ խաղալու: Լիլիթն ուրախ- ուրախ հագնվեց, վերցրեց պապիկի
պատրաստած սահնակը և շտապեց բակ:
