Կար-չկար մի խանութ կար, որտեղ
վաճառում էին ամեն ինչ, ուտելիք և հագուստ, անհրաժեշտ ու երբեմն էլ
ինձ համար անհասկանալի բազմապիսի իրեր: Դրանց մեջ էր նաև
կախարդական ակնոցը, որը սուս ու փուս նստել էր մյուս ակնոցների հետ իրեն
հատկացված տեղում:
Խանութ էին մտնում տարբեր տարիքի մարդիկ,
բայց ոչ մեկին ակնոց պետք չէր: Շատ ձանձրացավ սպասելուց մեր ակնոցը,
որոշեց հիշեցնել իր մասին: Շշուկով խնդրեց հարևանին, որ
անհրաժեշտության դեպքում հերթը զիջի իրեն: Հարևանը շրջվեց, մյուսները
զարմացան, ակնոցները խոսում էին, նրան հասկանում էին….
Հանկարծ ներս մտավ մռայլ դեմքով մի
պապիկ, նա կոտրել էր իր ակնոցները, լավ չէր տեսնում: Խնդրեց ակնոցներ:
Երբ ուզում էր փորձել, կախարդական ակնոցները թռան, հարմարվեցին
մարդու դեմքին:
Մարդը զվարթացավ, կարծես երիտասարդացավ,
ուղղեց կորացած մեջքը, փոխվեց նույնիսկ քայլվածքը. …:Ամեն ինչ
պայծառ էր, վարդագույն: Այդ ակնոցներով բոլոր գները մատչելի էին,
ամեն ինչ հասանելի: Շրջապատի մարդիկ բարեհամբույր էին, բոլորը
ժպտում էին:
Մարդը հասկացավ, որ դրա պատճառը ակնոցներն են:
Ունեցած ամբողջ փողով պատվիրեց այդ
ակնոցներից: Նա ուզում էր նվիրեր այդ ակնոցները շրջապատի
մարդկանց: Նա հույս ուներ, որ ակնոցների միջոցով մարդիկ կվերագտնեն
իրենց կորցրածը և կլինեն երջանիկ:
